دسترسی به اطلاعات، مؤلفۀ مهمِ شهروند شدن
در گفتگویی با استاد عبدالحمید صفوت، استاد دانشکدۀ ژورنالیسم دانشگاه بلخ منوچهر ابراهیمی جنابِ آقای صفوت، با عرضِ سپاس از این که در گفتگو با ما شرکت کردید، پرسشِ نخست را این گونه مطرح مینمایم، که دسترسی به اطلاعات در افغانستانِ امروز از چه اهمیتی برخوردار است؟ با سپاس از شما. به نظر من میزانِ دسترسی به اطلاعات، حیثیتِ حیاتی دارد؛ زیرا سهمگیری مردم در تصامیمِ ملی، در نبودِ اطلاعات، شکل گرفته نمیتواند. باید اطلاعاتِ لازم، در تمام زمینه ها، در اختیارِ مردم قرار داده شود و راههای دسترسی آسان برای اقداماتِ آینده فراهم گردد؛ در غیرِ آن، انحصارِ اطلاعات، موجبِ تمرکزِ قدرت گردیده و اِعمالِ قدرت به گونه یی خواهد شد که ریشۀ عدالت را نابود کند و فساد را به هرنحوی گسترش دهد. آیا در تصورِ شما، دسترسی به اطلاعات، از اصول اساسی دموکراسی است؟ و آیا در نبودِ قانونِ دسترسی به اطلاعات، دموکراسی آسیب خواهد دید؟ دسترسی به اطلاعات، یکی از ارکانِ دموکراسی است. در حالِ حاضر، داشتنِ اطلاعات، خود قدرت است و اگر موانعی فراروی دسترسی به اطلاعات ایجاد شود، افراد در جامعه سلبِ قدرت میشوند و این خود به ساختارِ دمکراسی زیان میرساند؛ امّا به دلایلِ بی شمارِ ملی و فراملی، باید دسترسی و میزانِ دسترسی به اطلاعات، برای حفظِ ثبات و جلوگیری از بهره برداریهای خلاف، قانونمند شود. چرا آزادی اطلاعات و حقِ دسترسی به اطلاعات را «اکسیژن مردم سالاری یا دموکراسی» خوانده اند؟ به خاطری که در حقِ دسترسی به اطلاعات، حقِ مشارکت در قدرت و تصمیمگیریهای بالفعل و بالقوه وجود دارد. اگر مانع یا موانعی بر سرِ راه دستیابی به اطلاعات به وجود بیاید، دموکراسی مفهومِ خود را از دست میدهد و نوعِ مشارکت در سطوحِ کلانِ ملی، یکسویه و ظالمانه خواهد شد. به همین اساس، این گفتۀ زیبا که «دسترسی به اطلاعات، اکسیژنِ دموکراسی است»، مصداق می یابد. چه…