نویسنده: Sayed Hussain Hussainy

شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر کارگاه آموزشی را تحت عنوان دادخواهی مبتنی بر شواهد برای کمیته دادخواهی اقلیت ها،  به تاریخ 7، 11 و 12 فبروری  2021/19، 23 و 24 دلو 1399  برگزار  کرد. در این کارگاه حدود 30 تن از نمایندگان اقلیت های (گوجر، پشه ای، نورستانی، تیموری، ایماق، قزلباش، سادات، جوگی، مغل، ترکمن، بلوچ و...) اشتراک کردند. آموزگار این برنامه آقای محمد شریف شرافت، یکی از فعالین سابقه دار جامعه مدنی و استاد دانشگاه بود. آقای شرافت در نهادهای معتبر  ملی و بین المللی در بخش دادخواهی فعالیت کرده است. ایشان در روز اول، در باره جامعه مدنی، ( تفاوت جامعه مدنی با جامعه بدوی، عناصر تشکیل دهنده جامعه مدنی، جامعه دموکراتیک،  مولفه های جامعه دموکراتیک و حقوق شهروندی) آموزش ارائه کردند.قای شرافت در روز دوم این کارگاه، آ در باره دادخواهی و عناصر آن و همچنین حمایت از اقلیت ها در کنوانسیون های بین المللی حقوقبشری و قوانین افغانستان آموزش ارائه کردند. روز سوم برنامه در باره رویکردهای دادخواهی و تجارب افغانستان (نوشتن اعلامیه، راه اندازی تظاهرات، نافرمانی مدنی، نقش تحقیق، جمع آوری امضا،  و...) معلومات ارائه کردند. از سوی دیگر در این برنامه آقای صاحبنظر سنگین، مشاور ارشد ریاست جمهوری در امور هماهنگی با اقلیت ها، حضور داشتند و در باره وضعیت اقلیت و همیت دادخواهی برای این گروه ها به ابراز سخن پرداختند. بخش آخر برنامه بحث آزاد،ارائه پیشنهادات، انتقادات و راه حل ها بود. همچنین برای کسانی که در هر سه روز سهم فعال داشتند از طرف شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر تقدیر نامه توزیع شد. قابل یاد آوری است که این برنامه از طرف سازمان جامعه باز افغانستان، حمایت و پشتیبانی شده است. مصاحبه‌های بیشتر: کارگاه آموزشی برای کمیته دادخواهی اقلیت ها فوریه 17, 2021 Achievement دسترخوان فراخ دولت و دست کوتاه ملت؛ برخی نیازمندان جایی دَور دسترخوان ملی ندارند…

هم‌زمان با آغاز نخستین دور توزیع کمک‌های مربوط به برنامه‌ «دسترخوان ملی» برای خانواده‌های نیازمند در کشور، شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر به عنوان چتری برای نهادهای مدنی در افغانستان، طرحی را با هدف نظارت بر چگونه‌گی تطبیق این برنامه روی دست گرفته است. در راستای این طرح برای اطمینان از شفافیت روند توزیع کمک‌ها، چگونه‌گی دسترسی مردم به بسته‌های کمکی در ۱۶ ولایت به شمول کابل مورد نظارت و بررسی قرار می‌گیرد. بر بنیاد گزارش هماهنگ‌کننده‌گان شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر در این ۱۶ ولایت، تعداد زیادی از خانواده‌های نیازمند در برخی از این ولایت‌ها از کمک‌ها بی‌بهره مانده‌اند. این در حالی است که هم‌زمان با آغاز روند توزیع کمک‌ها پس از حدود شش ماه از افتتاح برنامه، روزنامه‌ ۸صبح به نقل از مسوولان گزارش داد که قرار است این کمک‌ها تا سه ماه پس از آغاز روند، در اختیار تمام خانواده‌های نیازمند در کشور قرار گیرد. هم‌چنین طبق این گزارش، دلیل تاخیر در عملی‌ شدن این طرح، مشکلات امنیتی، دور بودن برخی از ولایت‎ها و کامل نبودن فهرست نیازمندان عنوان شده بود. هماهنگ‌کننده‌گان شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر در تلاش‌اند تا از راه‌های رسمی و غیررسمی اطلاعات مربوط به توزیع کمک‌ها را به دست بیاورند، از شفافیت این روند اطمینان حاصل کنند و در صورت مشاهده‌ هرگونه تخطی و فساد در جریان آن، موضوع را گزارش دهند. تا کنون موارد مختلفی از عدم شفافیت در رساندن کمک‌ها به خانواده‌های نیازمند در ولایت‌های مختلف گزارش شده که قرار ذیل است: ولایت لوگر: ربوده ‌شدن یک موتر حامل بسته‌های کمکی برنامه‌ دسترخوان ملی توسط طالبان؛ سوء‌استفاده‌ وکیلان گذر از کمک‌ها: برخی از وکیلان گذر در روستای «التمور» ولایت لوگر متهم‌اند که از ۱۰۰ بسته‌ کمکی که مسوولیت فرستادن آن به خانواده‌های ساکن در نقاط دورافتاده را دارند، تنها ۱۰ بسته‌ آن را ارسال کرده و ۹۰…

از آغاز روند صلح در کشور، یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌ها در رابطه با نامعلوم‌بودن جایگاه حقوق زنان در این روند بوده است. شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر در برنامه‌ای زیر عنوان «زنان و صلح: در میان ترس و امید» شامل یک‌صد مصاحبه و 365 پیام از شهروندان در سراسر کشور، تلاش کرده است روایتی نسبتا جامع از زنان کشور بسازد. سید حسین انوش، رییس اجرایی شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر می‌گوید، انگیزه‌ی آنان از طراحی چنین برنامه‌ای دست‌یابی به بهترین راه ممکن برای ساختن یک روایت جامع از زنان افغانستان بوده است. «با آغاز مذاکرات صلح، این پرسش به ذهن ما خطور کرد که چه‌طور می‎توان برای حضور معنادار زنان در روند صلح یک روایت ساخت. از سویی متوجه شدیم که شماری از زنانی که بسیار فعال‌اند چیزی نمی‌نویسند و تلاشی برای انعکاس روایت‌های‌شان نمی‌کنند که این باعث تضعیف صدای آنان در روند صلح می‌شود.» شبکه: هدف مشخص این برنامه چیست؟ انوش: این برنامه حاصل کار گروهی و تیمی شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر است. یکی از اهداف این برنامه این بود که بتوانیم از این طریق صدای زنان را به صورت رساتر به جامعه، مذاکره‌کنندگان و سایر گروه‌های ذی‌دخل در روند صلح کشور برسانیم. از جانب دیگر فرهنگ ما بیشتر مونولوگ است تا دیالوگ؛ به همین دلیل ما تلاش کرده‌ایم با همین گام‌های کوچک فرهنگ دیالوگ یا گفت‌وگو را تقویت کنیم. از سویی نفس تولید محتوا و تولید متن حایز اهمیت است، فکر می‌کنم انجام‌دادن یک صد مصاحبه با زنان و مردان فعال در بخش‌های مختلف و نشر 365 پیام نوشتاری و ویدیویی شهروندان در رابطه با حضور معنادار زنان که از بخش‌های مهم و اساسی برنامه‌ی ما بود می‌تواند موجب تقویت جایگاه زنان در وضعیت حساس کنونی شود. شبکه: تا چه اندازه به تاثیرگذاری این برنامه باور دارید؟ انوش: ما روزانه صدها پیام…

 به باور شما آیا تبعیض (قومی، زبانی و مذهبی) در افغانستان وجود دارد؟ اگر بلی، این تبعیض بر مبنای چیست، قومیت، زبان، مذهب و یا هر سه؟ لطفاْ توضیح دهید و اگر ممکن است چند مثال هم ارايه کنید؟ در کل بحث مهم این است که اکثریت و اقلیت را در افغانستان چطور تعریف کنیم. از نظر علمی اقلیت ها و یا اکثریت های ذاتی وجود ندارد. اقلیت ها و اکثریت ها ساخته می شود در نتیجه پروسه های سیاسی و اقتصادی. در عصر مدرن، اقلیت ها و اکثریت ها توسط پروسه های دولت و ملت سازی شکل گرفته اند. اینگونه روابط ممکن است بر اساس زبان مذهب و و یا دیگر عناصر هویتی شکل بگیرند. در افغانستان  اگر گروهها را بر اساس قوم تعریف کنیم، قوم اکثریت وجود ندارد. اما از لحاظ مذهبی بسیار واضح است که اهل سنت در افغانستان اکثریت را تشکیل می دهد و اهل تشیع در اقلیت قرار می گیرد و اقلیت های کوچک تر دیگر هند و سیک های افغانستان می توانند باشند.در مورد اینکه این که افغانستان دچار تبعیض یا تفرقه قومی است یا نیست، فکر می کنم چند تا بحث عمده وجود دارد. قشر مسلط سیاسی افغانستان وجود تبعیض را در افغانستان یا نمی پذیرند و یا کم اهمیت جلوه می دهند. اما از نظر تاریخی و به خصوص از دید گروه‌های که دسترسی به قدرت نداشته اند افغانستان تجربه طولانی نسبت به تبعیض قومی و مذهبی دارد. این تبعیض ها را می شود به چند سطح دید یکی تبعیض های مستقیم و خشونت آمیز است که مثال واضح و روشن آن را در دوران طالبان می بینیم و نمونه های تاریخی آن در دوران عبدالرحمن خان است. بخش دیگر این تبعیض ها نهادی و ساختاری است که مربوط به پالیسی های دولت های افغانستان می شود که در گذشته، پیش…

شماری از فعالان مدنی به این باورند که بی‌توجهی به موضوع حقوق زنان در مذاکرات صلح، ممکن است شرایطی را به وجود بیاورد که در آن، جلو دست‌رسی کامل زنان به حقوق ‌شان گرفته شود.واثق حسینی، از فعالان مدنی در بامیان، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، اگر اعضای زن هیئت مذاکره‌کننده‌ی دولت در گفت‌وگوهای صلح، حفظ حقوق زنان را به عنوان یکی از خطوط سرخ خود عنوان نکنند، زنان افغانستان در آینده با مشکلاتی روبه‌رو خواهند شد. «زنان نصف جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و حقوق ‌شان، باید خط سرخ مذاکرات باشد؛ اگر چنین نباشد، زنان روزی مجبور خواهند شد به حداقل‌ها قناعت کنند.»شبکه: به نظر شما اعضای زن تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت توانایی دفاع از حقوق زنان را دارند؟حسینی: اگرچه اعضای تیم، افراد کارکشته و سابقه‌داری استند؛ اما حضور نسل جوان در ترکیب تیم کم‌رنگ است. اگر از نسل جوان و کسانی که مسلط به علم امروزی استند در ترکیب تیم حضور می‌داشت، از حقوق زنان به صورت بهتری دفاع می‌شد؛ چون نسل قدیم در مورد بعضی مسایل؛ مثل جوانان آرمانی فکر نمی‌کنند؛ زیرا قبلا سختی دیده ‌اند و به هر شرایطی قناعت خواهند کرد.شبکه: حضور زنان در مذاکرات صلح، چه تاثیری بر کیفیت این روند دارد؟حسینی: حضور زنان در این گفت‌وگوها به کلیت آن کمک می‌کند. مشارکت بانوان به این دلیل تاثیرگذار است که حساس‌ترین موضوع در ایدیولوژی طالبان مساله‌ی زنان است. اگر طالبان در این مورد انعطاف نشان دهند و حضور زنان در جامعه را بپذیرند، در موضوعات دیگر نیز منعطف خواهند بود.شبکه: به نظر شما در دیدگاه طالبان نسبت به زنان تغییری آمده است؟حسینی: طالبان به اسلام با تعبیر سخت‌گیرانه‌ی خود شان اعتقاد دارند و جایگاه لیبرال و دموکراتیک زنان برای ‌شان قابل قبول نیست؛ اما این گروه مجبور است برای جلب توجه جامعه‌ی بین‌المللی بعضی مسایل را بپذیرد. به هر حال…

شماری از فعالان مدنی می‌گویند موضوع برابری حقوق زن و مرد، باید در گفت‌وگوهای صلح به صورت همه‌جانبه مورد بحث قرار بگیرد؛ در غیر این ‌صورت پس از توافق صلح زنان در مورد حقوق ‌شان، از جمله تصمیم‌گیری و مشارکت در حکومت با مشکلات زیادی روبه‌رو خواهند شد.وحیدالله قادری، استاد دانشگاه و از فعالان مدنی در کابل، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید که تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت باید موضوع برابری حقوق زن و مرد را به صورت همه‌جانبه و صریح مورد بحث قرار بدهد و از موضوع حقوق زنان و شهروندان دیگر دفاع بکند. «این مسوولیت اعضای تیم مذاکره‌کننده است. اگر طالبان در موضوع برابری مرد و زن در حکومت آینده با دولت افغانستان به توافق نرسند، فکر نمی‌کنم بتوانیم به صلح دست یابیم. ممکن است صلح سیاسی به میان بیاید؛ اما صلح اجتماعی که تکمیل‌کننده‌ی صلح سیاسی است خدشه‌دار شود و شهروندان، به ‌ویژه زنان نتوانند از حقوق خود دفاع کنند.»شبکه: گفت‌وگو با گروهی که پیشینه‌ی خوبی، به‌ ویژه در رابطه با زنان ندارد به جایی خواهد رسید؟قادری: همان‌طور که یاد‌آوری کردم، دولت باید در مذاکرات صلح با طالبان، اصل برابری حقوق زن و مرد را در نظر بگیرد تا آنان نتوانند نظام تک‌قطبی را تقویت کنند. در نتیجه‌ی توافق صلح باید نظامی به وجود بیاید که پلورالیستی و همه‌شمول باشد. قانون اساسی کنونی تضمین‌کننده‌ی تمام حقوق شهروندان است. در مورد زنان، این قانون به گونه‌ی صریح در رابطه با مشارکت سیاسی و حقوق آنان موقف گرفته است، از جمله ماده‌ی بیست‌ودوم این قانون، هرنوع تبعیض بین شهروندان کشور را ممنوع قرار داده و بیان کرده است که اتباع افغانستان؛ اعم از زن و مرد در برابر قانون دارای حقوق و وجایب مساوی ‌اند. این موضوع باید به گونه‌ای توضیح داده شود تا طالبان حقوق زنان از جمله حقوق سیاسی و مشارکت ‌شان…

شماری از پژوهش‌گران با اشاره به گفت‌وگوهای صلح و ابراز نگرانی در رابطه با سرنوشت حقوق زنان در جامعه‌ی پس از توافق صلح، می‌گویند؛ نه تنها این حق مسلم زنان است که پس از توافق صلح مانند شهروندان دیگر به حقوق ‌شان دست‌رسی داشته باشند و در حوزه‌های مختلف فعالیت کنند؛ بلکه جامعه نیز برای پیشرفت به زنان نیازمند است.صدیقی لعل‌زاد، نویسنده و پژوهش‌گر در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‎ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید که زنان افغانستان به عنوان شهروندان کشور، حقوقی دارند که در جامعه‌ی پس از توافق صلح باید در نظر گرفته شود. «زنان این حق را دارند که در بخش‌های مختلف جامعه سهم داشته باشند و این سهم، حق مسلم آنان است. جامعه نیز در بخش‌های طبابت، معارف و پولیس نیاز شدید به حضور زنان دارد. هم‌چنان باید یادآور شد که فعالیت زنان در اجتماع حقی است که دین نیز برای آنان در نظر گرفته است.»شبکه: ارزیابی ‌تان از آن‌چه تا اکنون در گفت‌وگوهای صلح گذشته، چه است؟لعل‌زاد: ما به تحقق صلح در کشور باور داریم؛ اما موفقیت این گفت‌وگوها به این نیز بستگی دارد که سیاسی‌ها تا چه اندازه در این روند صادقانه کار می‌کنند و کشورهای دخیل در قضایای افغانستان چه‌قدر می‌توانند نقش خود را به درستی بازی کنند، تا افغانستان فردای خوبی داشته باشد. در این شکی نیست که دست‌یابی به صلح مراحلی دارد و چالش‌هایی نیز بر سر راه آن وجود خواهد داشت؛ اما اگر دولت افغانستان، گروه طالبان و نهادهایی که به عنوان میانجی در این بخش کار می‌کنند به گونه‌ی درست عمل کنند، این مساله حل می‌شود. دلیل بن‌بست‌هایی که وجود دارد، این است که افغانستان چهل سال شاهد جنگ بوده است و به این جنگ نمی‌توان در دو روز یا دو ماه پایان داد و این کار زمان‌گیر است؛ اما فکر می‌کنم این روند با وجود زمان‌گیربودنش یک…

برخی آگاهان به این باورند که در صورت امضای توافق‌نامه‌ی صلح، چگونگی سرنوشت حقوق زنان و حضور آنان در جامعه بستگی به نوع حضور طالبان در قدرت دارد.اسامه بصیر، نویسنده و فعال سیاسی، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید که تاثیر حضور طالبان بر فعالیت‌های زنان بستگی به این دارد که طالبان به چه صورت در قدرت حضور می‌یابند. «اگر طالبان از طریق مصالحه و راه حل سیاسی وارد حکومت شوند، بر فعالیت‌های زنان و نهادهای مدنی تاثیر چندانی نخواهند داشت؛ اما اگر بحث صلح نتیجه ندهد یا این گروه زیر نام صلح، بدون خلع سلاح و ادغام مجدد به گونه‌ی فاتحانه وارد حکومت شود، به طور قطع نهادهای مدنی، فعالیت‌های حقوق‌بشری زنان و سایر روندهای مردم‌سالاری تعطیل می‌شود.»شبکه: ارزیابی ‌تان از آن‌چه تا اکنون در مذاکرات صلح گذشته چه است؟بصیر: صلح یکی از خواست‌های اصلی مردم افغانستان است. افراد ملکی در دوران جنگ، به ‌ویژه در دو دهه‌ی اخیر قربانی اصلی بوده و بیش‌ترین آسیب را متقبل شده ‌اند. آغاز گفت‌وگوهای صلح دوحه به امید برقراری صلح و برگشت به زندگی مسالمت‌آمیز مورد استقبال مردم قرار گرفت؛ اما متاسفانه این مذاکرات تا اکنون نتیجه‌ی ملموسی نداشته است؛ توافق روی کارشیوه‌ی گفت‌وگوها نهایی نشده و سطح خشونت‌ها افزایش یافته است. به این دلیل، در کل ارزیابی مردم از روند، مثبت و امیدبخش نیست. البته به تازگی امیدهایی نسبت به پیشرفت و تفاهم کلی روی نقاط اختلافی طرف‌های مذاکره‌کننده به وجود آمده است و انتظار می‌رود که بن‌بست به‌میان‌آمده از بین برود و روند مذاکرات عملا آغاز شود.شبکه: آیا گفت‌وگو با گروهی که پیشینه‌ی خوبی، به ‌ویژه در رابطه با زنان ندارد به جایی خواهد رسید؟بصیر: در مساله‌ی حقوق زنان و موضوعات حقوق‌بشری که در مورد آن دو قرائت متضاد میان حکومت و طالبان وجود دارد، اگر طرف‌های مذاکره‌کننده از سطح و شدت خواسته‌های خود…

با این ‌که بیش از یک ماه از آغاز گفت‌وگوهای صلح می‌گذرد، موضوعات مورد بحث در آن، هنوز سمت‌وسو نگرفته است. این موضوع، نه تنها نگرانی شهروندان عام را برانگیخته است، بلکه برخی مسوولان دولتی و غیردولتی نیز از این وضعیت ابراز ناامیدی کرده ‌اند.اورانوس عاطفی، مدیر حقوق ریاست امور زنان بغلان، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، مدت زیادی از آغاز مذاکرات گذشته است؛ اما حرف امیدوارکننده‌ای در مورد آن شنیده نشده است و بسیاری از مردم، حالا بیش‌تر از پیش نسبت به روند صلح بی‌اعتماد شده ‌اند.شبکه: در این صورت شما نسبت به این گفت‌وگوها امیدوار نیستید؟عاطفی: همان‌طور که گفتم هیچ خبر امیدوارکننده‌ای از این مذاکرات به گوش مردم نرسیده است و هیچ پیشرفتی نمی‌بینیم، به‌ ویژه این‌ که فکر می‌کنم، گروه طالبان تصمیم به تغییر نداشته باشند.شبکه: به نظر شما گفت‌وگو با چنین گروهی به نتیجه خواهد رسید؟عاطفی: این گفت‌وگو در صورتی نتیجه خواهد داد که سازمان ملل متحد و دیگر کشورهای دخیل در روند صلح افغانستان، فشار لازم را وارد کنند، در غیر این ‌صورت هیچ امیدواری به نتیجه‌ی این روند وجود ندارد. از شروع مذاکرات، وضعیت امنیتی بسیار وخیم شده است و ما هر روز شاهد کشتار افراد نظامی و غیرنظامی استیم و تقریبا همه ولایت‌ها ناامن است. در صورتی که جامعه‌ی جهانی، دولت امریکا و کشورهای حامی طالبان، در این مساله مداخله نکنند، هیچ امیدی به دست‌یابی به صلح نیست.شبکه: به نظر شما حضور زنان در مذاکرات صلح تاثیری بر موقف طالبان نسبت به آنان خواهد داشت؟عاطفی: پیش از هر چیز باید بگویم حضور سه زن به نمایندگی از نیم جمعیت کشور در این مذاکرات کافی نیست. آنان شاید نتوانند همه‌ی مشکلات زنان را در آن‌جا بازگو کنند. موضوع مهم دیگر این ‌که نمایندگان قربانیان جنگ هم باید در این مذاکرات حضور می‌داشتند، اعضای زن تیم مذاکره‌کننده شاید نتوانند درد…

شماری از فعالان مدنی به این باورند که گفت‌وگوهای صلح فرصتی است که زنان را به دلیل خواست‌های مشترک شان -از این مذاکرات- به هم نزدیک‌تر می‌کند و آن‌ها باید با استفاده از این فرصت برای افزایش همبستگی میان خود شان تلاش کنند.مژگان صالحی -نام مستعار- از فعالان مدنی در ولایت بامیان در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید که مساله‌ی صلح یکی از مسایل مهمی است که با موضوع حقوق و آزادی‌های زنان ارتباط مستقیم دارد و به همین دلیل، زنان می‌توانند از گفت‌وگوهای صلح به عنوان یک فرصت استفاده کنند. «زنان باید با استفاده از این فرصت، برای همبستگی بیش‌تر میان خود شان تلاش کنند و با ایجاد حرکت‌های دادخواهانه، بیش‌تر از پیش و بدون درنظرداشت مسایلی؛ چون قومیت و زبان برای دفاع از حقوق و آزادی‌های خود مبارزه کنند.»شبکه: به نظر شما ظرفیت ایجاد چنین حرکت‌هایی در زنان افغانستان وجود دارد؟صالحی: باید گفت دغدغه‌ی همه زنان افغانستان یک‌سان نیست. متاسفانه بیش‌تر زنان کشور در حال حاضر، از نیازهای اولیه و حقوق طبیعی خود محروم ‌اند، چه رسد به این‌ که بخواهند دست به ایجاد جنبش بزنند؛ اما زنانی که شرایط زندگی ‌شان بهتر بوده است، یا توانسته ‌اند از فرصت‌های تحصیلی استفاده بکنند و به جایی برسند، باید برای ایجاد چنین جنبش‌هایی دست به کار شوند. این رسالت آن‌ها است که برای بهبود وضعیت خود و هم‌نوعان‌ شان تلاش بکنند. امیدوارم پس از توافق صلح شرایط زنان در همه گوشه‌های کشور بهتر شود و بتوانند علاوه بر دست‌رسی به ابتدایی‌ترین حقوق، به امکانات بیش‌تری برای ارتقای ظرفیت‌ شان دست یابند، تا شاهد پیشرفت روزافزون زنان و دست‌رسی کامل آن‌ها به حقوق شان باشیم.شبکه: به باور شما مهم‌ترین موضوعات مربوط به زنان که باید از جمله اولویت‌های مذاکرات صلح باشد چه است؟صالحی: موضوع حقوق زنان باید یکی از مهم‌ترین موضوعات در مذاکرات صلح باشد.…