نویسنده: Sayed Hussain Hussainy

(بازتابی از سیماهای ارزشمند)  فـروزان درویش چندی پیش، از همکارانِ عزیز، هم آهنگ کنندگانِ محلیِ شبکه، که با کارهای ارزشمندِ خویش، دامنۀ فعالیتهای شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر را به شهرها و دهاتِ کشور گسترانیده اند، دعوت به عمل آوردیم تا با حضورِ گرمِ خویش در میزِ گردی، گفت و شنودی با ما داشته باشند. این گفت و شنود، به مناسبتِ دهمِ دسامبرِ سالِ روان، که مصادف است با شصتمین سالگردِ اعلامیۀ جهانیِ حقوقِ بشر و روزِ جهانیِ حقوقِ بشر، در دفترِ شبکه، تهیه گردیده است. شرکت کنندگانِ این میزِ گرد عبارتند از: خانم عزیزه خیراندیش ، هم آهنگ کنندۀ برنامه های شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر در زونِ غرب؛ که یکی از زنانِ برجستۀ هرات هستند و نقشِ با اهمیتی درنـُضجگیریِ نهادهای مدنی در هرات داشته اند و زنِ فعالی در زمینۀ حقوقِ بشر در سطحِِ کشور به حساب می آیند. خانم خیراندیش از دو سال بدینسو، به عنوانِ هم آهنگ کنندۀ برنامه های غربِ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر، فعالیت دارد. خانم خیراندیش، ازدواج کرده و ثمرۀ آن خانوادۀ صمیمی و هنرپروری است، که همه از این بانوی موفق، در راه ارزشمندِ حقوقِ بشر، حمایت می نمایند. آقای دکتور نعمت الله همدرد ، هم آهنگ کنندۀ برنامه های شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر در زونِ شرق؛ که از شخصیتهای صاحب نام و فعال در زونِ شرق به حساب می آید. دکتور همدرد، از هفت سال به اینسو با نهادهای مدنی کار کرده است و از دو سال بدینسو با شبکه همکار می باشد. دکتور همدرد، از تجارب و اندوخته های فراوانی در پیوند با جامعۀ مدنی و شیوه های شکلگیریِ آن بهره مند است. وی، ازدواج کرده و همراه با خانوادۀ خویش در شهرِ زیبای جلال آباد زندگی و کار می نماید. آقای سروش کاظمی ، هم آهنگ کنندۀ برنامه های شبکۀ…

گرداننده: حشمت الله رادفر   دهم دسمبر برابر است با شصتمین سالروز تصویب اعلامیه ی جهانی حقوق در مجمع عمومی سازمان ملل متحد. از این روز همه ساله در بسیاری از کشور های جهان بزرگداشت به عمل می آید. در حالی که افغانستان از نخستین امضا کننده گان این اعلامیه بوده اما در دهه های اخیر این کشور در شمار آنعده از اعضای سازمان ملل متحد قرار دارد که بیشترین موارد نقض حقوق بشر در آن ها اتفاق می افتد. با آنکه در چند سال گذشته تلاش هایی در راستای تامین حقوق بشری افراد در افغانستان صورت گرفته ؛ اما گفته می شود چالش های موجود فراراه نهادینه سازی روحیه ی احترام به اصول و ارزش های مندرج در اعلامیه ی جهانی حقوق بشر و کنوانسیون های بین المللی منبعث ازآن در افغانستان نه تنها از بین نرفته بلکه در حال افزایش نیز می باشد. چگونه گی وضعیت حقوق بشر در افغانستان، بررسی دیدگاه های مطرح شده از سوی مخالفان و موافقان آن در کشور از منظر معیار ها و ارزش های موجود در اعلامیه ی جهانی حقوق بشر موضوع بحث ما در یک میز گرد می باشد. مهمانان برنامه: عبدالحمید مبارز رییس اتحادیه ی ملی ژورنالیستان افغانستان. آقای ملک ستیز پژوهشگر ارشد در مرکز مطالعات جهانی حقوق بشر دنمارک. و خانم زهره راسخ مدیر کل حقوق بشر و امور بین المللی زنان در وزارت امور خارجه و عضو کمیته ی کنوانسیون محو هرنوع خشونت علیه زنان (سیدا) در سازمان ملل متحد.

گفت و شنوی با آذریون متین هم آهنگ کنندۀ برنامه های مرکزِ بین المللیِ عدالتِ انتقالی در افغانستان گل بشره احمدزی پرسش: شما مدتِ زیادی را در زمینه های مختلفِ حقوقِ بشر کار کردید. چنین تصور می شود که حقوقِ بشر، کلیاتِ رابطه های انسانها در زیرِ چترِ آسمانِ کبود باشد. حالا که شما در نهادِ بین المللیِ حقوقِ بشر مشغول استید، و پیش از این در نهادِ ملیِ حقوقِ بشر کار می کردید، حقوق بشر را واقعأ یک پدیدۀ جهانشمول می بینید؟ پاسخ: همین اکنون که پاسخِ این پرسش را می نویسم، در شهرِ نیویورکِ ایالاتِ متحدۀ امریکا، در یک هوتلِ دور از شهر استم. در این هوتل تمامِ همکارانِ ما، که بیشتر از صد نفر می شوند، از کشورهای مختلف گردِهم آمده اند. اینجا انسانهای با پیشزمینه های کاری مختلف، زبان، رنگ، نژاد، مذهب و منطقه های مختلف، زیرِ یک چترِ مشترک گردِهم آمده اند تا با گفت و شنود در پیوند با حقوقِ بشر، همان جهانشمول بودنِ حقوقِ بشر را تمرین کنند. زمانی که من رنگِ مشترکی را که پیشِ این همه چند رنگیهای مان وجود دارد، مشاهده می کنم، باورم به جهانشمول بودنِ حقوقِ بشر بیشتر می شود. پرسش: از درسها و تجاربِ کاری با شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر بگویید و از این که چرا نهادِ عدالتِ انتقالی را برگزیدید، قصه کنید. پاسخ: من پیش از این که شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر، به گونۀ رسمی به کارِ خویش آغاز کند، برای آن کار می کردم. سپس، در سالِ ۲۰۰۴ میلادی، به عنوانِ هم آهنگ کنندۀ برنامه های شبکه در افغانستان، برگزیده شدم و تا سالِ ۲۰۰۸، در همان سمت کار کردم. تجربۀ من با شبکه، چه رسمی و چه شخصی، فراموش ناشدنی است. می توانم با صراحت بگویم که شبکه، منبعِ غنی از دانش و تمرینِ حقوقِ بشری است. من…

گفت و شنود ویژه با آقای حمید عبیدی، مسوول سایت آسمایی محمد نعیم نظری آسمایی، از ارزشمندترین و پُرخواننده ترین سایتهای برون مرزیِ افغانهاست، که به همتِ والای آقای حمید عبیدی و جمعی از نویسندگان و فرهنگیانِ فرهیختۀ دیگر به نشر می رسد. ما به این باوریم که باید پل رابطه میانِ افغانهای درون و برون از مرزها، تقویت و استحکامِ بیشتر یابد، تا زمینه های بیشتری برای پرداخت به گفتمانهای ارزشی فراهم آید. بدین منظور گفت و شنودِ کوتاهی را با آقای عبیدی، مسؤولِ سایتِ وزینِ آسمایی، راه اندازی کرده ایم، امید موردِ قبولِ خوانندگانِ گران ارج قرار گیرد. پرسش: جامعۀ فرهنگیِ افغانها در غرب را چگونه ارزیابی می نمایید؟ شمارِ نویسندگان و در کُل روشنفکرانِ ما در غرب کم نیستند، ولی به صراحت می توان گفت که شمارِ نوشته های آنها در روزگاری که ما نیازِ فراوان به نوشتن و آفرینش داریم، به مراتب کمتر هستند. چرا چنین است؟ پاسخ: حقیقتِ امر این است که نظامِ آموزشیِ ما-حتّادر سطحِ آموزشِ عالی ـ چنان نبوده است تا «اندیشه ورز» پرورش دهد. فاجعۀ خونینِ دهه های بحران موجب گردید تا محافظه کاریِ شدید بر جامعۀ ما سایه افگند. گرچه، حضورِ جامعۀ بین المللی در افغانستان، امکانات و امیدواریهایی را برانگیخته است؛ ولی طوری که می بینیم، نیروهای عقبگرا، از تلاش برای سرکوبِ ذهنِ شکاک، جستجوگر، پرسشگر و خلاق و برپا ساختنِ تفتیشِ عقاید و مجازاتِ دگراندیشان، نه تنها دست برنداشته، که حتّا در این اواخر جسورتر نیز گردیده اند. در این ارتباط می توان وارد کردنِ اتهامِ کفر و ارتداد بر چند ژورنالیست و ماجرای محاکمه و محکومیتِ پرویزِ کامبخش را مثال آورد. به باورِ من اینها همه، پیامدِ کاستیهای بنیادی در نظامِ آموزشی و فرهنگی ما است. گرچه اکثریتِ بزرگِ درس خوانده ها و تحصیلکرده های ما آرزو دارند و می خواهند افغانستان از مصیبتِ جنگ، بی ثباتی، عقبمانی و فقر نجات یافته و به…