جنگ خونین سرد

اهدا: به خلیل خسرو، کسی که دنیای سبز زندگی را درچشمانش جا داده بود. خلیل خسرو همراه با دوملیون همـــوطن بیگناهم قربانی جنگ ســــــــــــرد شدند. روان شان شاد ویاد شان سبز باد! جنگ خونین سرد نوشتۀ ملک ستیز، کارمند ارشد در مرکز مطالعات جهانی و حقوق بشر mms@humanrights.dk چندی پیش بحث «جنگ سرد» و پیامدهای آن را در برنامۀ پژوهشی و بسیارخوب «گزارش شش ونیم» تلویزیون طلوع، به کارگردانی ژورنالیست توانمند و جوان مسعود قیام، به مطالعه گرفتیم. این برنامه، که یکی از پُربیننده ترین برنامه های تلویزیونیست، به تربیون جالبی برای گفتمانهای سازنده مبدل گردیده، که مرهون کارهای جالب و پُرتلاش گردانندۀ آن است. منصفانه باید گفت که بحث «جنگ سرد» توجۀ شایانی از هموطنانم را در پی داشت، که بدین وسیله از ایشان سپاسگذارم. ولی به تصور من، سلسله پژوهشی که من در باب جنگ سرد داشتم، نسبت کمی وقت، ناگفته ماند. اینک مقاله یی را، که درهمین باب نوشته ام، به دست نشر می دهم؛ تا آنانی را که دلجسپی به بحثهای روابط بین المللی دارند، چاشنی ِباشد. نخستین پیش زمینه های جنگ سرد: واژۀ جنگ سرد برای نخستین بار توسط برنت بارانچ و والتر لیپمن ، دو دانشمند امریکایی، مورد استفاده قرار گرفت. آماج این دو پژوهشگر در طرح جنگ سرد، «دورۀ ویژۀ مخالفتها و تسلیحات نظامی میان شرق وغرب» بود، که منجر به تنشها و کنشهای دوجانبه در پنج دهۀ بعد از جنگ دوم جهانی گردید. جنگ سرد، جنگ ستارگان را بار آورد. جنگی که در ماورای ذهنیتها می چرخید و در واقعیت، نظارت ستراتیژیک بر فضا و ماحول ِکرۀ زمین بود. جنگ سرد، نسلی از دکتورین نظامی و ستراتیژیک ایجاد کرد، که در سطح جهان گسترده شد و هیجگاهی به خموشی نگرایید؛ هرچند گفته می شود که جنگ سرد به پایان رسیده است. و اما آیا جنگ سرد یک پدیدۀ اجتناب ناپذیر…

ادامه خواندنجنگ خونین سرد

پیامِ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوق بشر، در پیوند با ممانعتِ افتتاح و نمایشِ فلمِ «مدرسه»

به نامِ آفرینشگرِ زیباییها پیامِ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوق بشر، در پیوند با ممانعتِ افتتاح و نمایشِ فلمِ «مدرسه» ۲۵ میزان ۱۳۹۰ خورشیدی کابل ـ افغانستان با تأسف اطلاع گرفتیم، که از افتتاح و پخشِ فلمِ «مدرسه»، از کارکردهای کارگردانِ موفقِ کشور، اسد سکندر، ممانعت صورت گرفته است. این فلم، بازتاب دهندۀ دشواریهای زندگیِ شهروندانِ افغانستان، که در کشورِ همسایه ـ ایران ـ به عنوانِ مهاجر و پناهنده زندگی میکنند، میباشد. فلمِ مدرسه، که با معیارهای قبول شدۀ قوانینِ ملیِ افغانستان، ترتیب شده است، به هیچ صورتی برخلافِ موازین و هنجارهای قوانینِ ملی و بین المللی نبوده و برای بهبودِ وضعیتِ پناهندگان و مهاجرینِ افغان در کشور های همسایه، طرحریزی گردیده است. این فیلم، که از دیدگاه هنری و اجتماعی، پیامِ ویژه یی به دست اندرکارانِ امور دارد، میتواند نقشِ ارزنده یی را در پرداخت به مسایلِ اجتماعی و فرهنگی داشته باشد. ممانعت از افتتاح و نشرِ فلمِ «مدرسه»، برخلافِ «کنوانسیونِ بین المللیِ حقوقِ مدنی و سیاسی»، به ویژه در تقابل با ماده های بیستم و بیست و یکم آن کنوانسیونِ معتبر میباشد. از سوی دیگر، ممانعتِ نشر این فلم، تخطی از «قانونِ رسانه های همگانی» و ارزشهای قانونِ اساسیِ افغانستان نیز به حساب می آید. شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، که متشکل از نود و دو نهادِ فعال در زمینۀ حقوق بشر در کشور میباشد، از ادارات و مراجعِ مسؤول، به ویژه از وزارتِ اطلاعات و فرهنگِ کشور میخواهد تا زمینه را برای افتتاحِ این فلم مساعد گردانیده و از هرنوع تهدید، در برابرِ آزادیِ بیان و آزادیِ رسانه ها، جلوگیری نمایند.  

ادامه خواندنپیامِ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوق بشر، در پیوند با ممانعتِ افتتاح و نمایشِ فلمِ «مدرسه»

اطلاعیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا اطلاعیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر (درخواست از کمیشنریِ عالیِ سازمانِ مللِ متحد، مبنی بر مداخله در حلِ قضیۀ خانم سیمینِ بارکزی) در چهاردهمین شبِ اعتصابِ غذاییِ خانم سیمینِ بارکزی، نیروهای پولیس، در شبِ مؤرخ ۲۱/۲۲ میزان ۱۳۹۰ خورشیدی، برابر با ۱۳/۱۴ اکتوبر ِ ۲۰۱۱ میلادی ، به خیمۀ اقامتِ وی یورش برده و برخلافِ تمامِ موازینِ مدنی، خیمه را تخریب و خانم سیمینِ بارکزی را به بیمارستان انتقال دادند. همچنان، نیروهای پولیس، در همان شب، حامیانِ خانم بارکزی را، که در اعتصابِ غذایی قرار داشتند نیز، از محل دور کرده و خیمه های شان را برچیده است. این امر سبب گردیده است تا نهادهای مدنی، مدافعینِ حقوقِ بشر و فعالینِ حقوقِ زن در افغانستان، به ارادۀ حکومت در پیوند به احترام به حقوقِ مدنیِ شهروندانِ کشور، بی باور گردیده و مشوش گردند. شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، به تأریخِ ۱۹/۷/۱۳۹۰ خورشیدی، برابر با ۲۰۱۱/۱۰/۱۱ میلادی، اعلامیه یی را پخش کرده بود، که طی آن از خواستهای مدنیِ خانم بارکزی حمایت نموده و از دولتِ افغانستان تقاضا شده بود، تا برای حل این معضله، هرچه زودتر اقدام نماید. در اعلامیه آمده بود، که اگر دولتِ افغانستان برای حلِ این خواسته های مدنیِ خانم بارکزی اقدام ننماید، شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، از میکانیسمهای بین المللیِ حقوقِ بشر، به ویژه از کمیشنریِ عالیِ حقوقِ بشرِ سازمانِ مللِ متحد، تقاضای مداخله را خواهد کرد. حملۀ شب هنگامِ پولیس به خیمۀ خانم بارکزی، شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان را وا داشت، تا از کمیشنرِ عالیِ سازمانِ ملل، خانم پیلی و اعضای سازمانِ مللِ متحد، از طریقِ کمیشنریِ عالیِ سازمانِ مللِ متحد در امورِ حقوقِ بشر، تقاضا نماید تا برای حلِ این بحران، از طریقِ مراجعِ امورِ بین المللی، مداخله نمایند. با احترام کابل ـ افغانستان ۲۳ میزان ِ…

ادامه خواندناطلاعیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر

اعلامیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، در پیوند به اعتصابِ غذاییِ خانم سیمینِ بارکزی

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا اعلامیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، در پیوند به اعتصابِ غذاییِ خانم سیمینِ بارکزی امروز، دهمین روز از اعتصابِ غذاییِ خانم سیمینِ بارکزی، سپری میگردد. امّا، تصامیم لازمی که بتواند خواستهای مدنیِ خانم بارکزی را برآورده سازد، از سوی دولتِ افغانستان عملی نگردیده است. درین مدت، نهادهای جامعۀ مدنی، شخصیتهای مستقل، روشنفکران و مدافعینِ حقوقِ بشر، از خیمه یی که خانم بارکزی در آن اعتصاب نموده است، دیدن نموده و حمایتِ خود را از وی ابراز داشته اند. خانم بارکزی، با استفاده از حقوقِ بشری خود، که دولتِ افغانستان مطابقِ قانونِ اساسی و کنوانسیونهای بین المللیِ سازمانِ مللِ متحد در پیوند به حقوق بشریِ شهروندان افغانستان به آن متعهد است، دست به این رویکردِ مدنی زده است. نبودِ تعهد به این خواستها، زمینه های کم توجهیِ نهادهای دولتی را در پیوند به حقوق بشری شهروندان افغانستان بیشتر گردانیده و به ارزشهای حقوق بشر در افغانستان صدمه میزند. این گونه برخوردهای دولت، اعتمادِ شهروندان کشور را نسبت به دولت کاهش داده، زمینه های شکلگیریِ خشونت را در جامعه گسترش میدهد و اعتبارِ دولت افغانستان را در سطح بین المللی صدمه میزند. شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوق بشر، که متشکل از نود و دو نهاد مدنیِ ملی است، از دولتِ افغانستان میطلبد تا به گونۀ فوری و بدونِ هیچ نوع بیروکراسیِ بیجا، در موردِ خواستهای این شهروندِ کشور، تصمیم گرفته و حیاتِ وی را از خطرِ مرگ نجات دهد. نهادهای جامعۀ مدنی افغانستان هوشدار میدهد، که اگر دولتِ افغانستان، در زمینه، به صورتِ جدی دست به اقدامِ لازم نزند، جامعۀ مدنیِ افغانستان، به نهادهای بین المللی و نهادهای مدنیِ جهانی مراجعه نموده و از دادگاه بین المللیِ حقوقِ بشر، تقاضای مداخله در زمینه را خواهند نمود. کابل - افغانستان ۱۹/۷/۱۳۹۰ برابر با ۱۱/۱۰/۲۰۱۱

ادامه خواندناعلامیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، در پیوند به اعتصابِ غذاییِ خانم سیمینِ بارکزی

اعلامیۀ گروه دادخواهان و حامیانِ قطعنامۀ ۱۳۲۵ شورای امنیتِ سازمانِ مللِ متحد در ولایتِ بامیان، پیرامونِ تطبیقِ مفادِ قطنامۀ ۱۳۲۵ و انتقالِ مسؤولیت از نیروهای بین المللی به نیروهای داخلی

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا اعلامیۀ گروه دادخواهان و حامیانِ قطعنامۀ ۱۳۲۵ شورای امنیتِ سازمانِ مللِ متحد در ولایتِ بامیان، پیرامونِ تطبیقِ مفادِ قطنامۀ ۱۳۲۵ و انتقالِ مسؤولیت از نیروهای بین المللی به نیروهای داخلی گروه دادخواهان و حامیانِ قطعنامۀ ۱۳۲۵ شورای امنیتِ سازمانِ مللِ متحد، که به تأریخِ اول مارچِ ۲۰۱۱ میلادی، از سوی مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر، در شهرِ باستانیِ بامیان ایجاد شد، متشکل از ۱۰۰ زنِ فعال در عرصۀ حقوقِ بشر میباشد. این گروه، ضمنِ استقبال از طرحِ انتقالِ مسؤولیت از نیروهای خارجی به نیروهای افغان، نگران است تا مبادا با رفتنِ نیروهای خارجی، دشمنانِ مردمِ افغانستان و تروریسمِ بین المللی، جانِ تازه یی بگیرند و بر پیکرِ رنجورِ ملتِ رنجدیدۀ مان زخمِ تازه یی وارد کنند. یکی از اهدافِ اساسیِ کنفرانسِ «بن»، تأمینِ صلح و امنیت در افغانستان بود، لذا بعد از سقوطِ رژیمِ طالبان، جامعۀ بین المللی، دولت و ملتِ افغانستان، تلاشهای زیادی پیرامونِ به وجود آوردنِ امنیت، صلح و ثبات به خرچ دادند، تا زمینه های تأمینِ زندگیِ شرافتمندانه و صلح آمیز، برای مردمِ رنجدیدۀ ما مهیا گردد؛ امّا، با گذشتِ یک دهه از حضورِ گستردۀ جامعۀ بین المللی و استقرارِ حکومتِ مرکزی در افغانستان، هنوزهم شاهدِ حملاتِ انتحاری، قتل و کشتارِ مردمِ بیگناه و ناامنیهای گسترده در افغانستان استیم. با آن که دولتِ افغانستان، تلاشهای زیادی را از مجرای ساختارهای مختلف، با هدفِ تأمینِ صلح، انجام داده است، امّا با تأسف باید گفت که هیچ یک از این تلاشها، نه تنها راه به جایی نبرده، بلکه فعالیتهای دشمنانِ مردمِ کشور و ترورستان، روز به روز سیستماتیک تر و منسجم تر نیز گردیده است؛ ترورهای اخیرِ مقامات و شخصیتهای مطرح، بیانگرِ این ادعای ماست. با انتقالِ مسؤولیت و خروجِ نیروهای بین المللی از کشور، به ویژه از ولایتِ بامیان، که نخستین ولایت برای تطبیقِ این پروسه میباشد و از…

ادامه خواندناعلامیۀ گروه دادخواهان و حامیانِ قطعنامۀ ۱۳۲۵ شورای امنیتِ سازمانِ مللِ متحد در ولایتِ بامیان، پیرامونِ تطبیقِ مفادِ قطنامۀ ۱۳۲۵ و انتقالِ مسؤولیت از نیروهای بین المللی به نیروهای داخلی

اعلامیۀ مرکزِ هماهنگیِ زونِ شرقِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان در موردِ تلفاتِ افرادِ بیگناه در ولایت های کنر و ننګرهار

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا اعلامیۀ مرکزِ هماهنگیِ زونِ شرقِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان در موردِ تلفاتِ افرادِ بیگناه در ولایت های کنر و ننګرهار سومِ حوتِ ۱۳۸۹ خورشیدی، برابر با ۲۲ فبروری ۲۰۱۱ میلادی ننگرهار ـ افغانستان در اواخر سالِ جاری خورشیدی، یکبارِ دیگر، مردمِ بلاکشیدۀ کشور، شاهدِ به خاک و خون کشیده شدنِ دهها تن از افرادِ بیگناه، در عملیاتهای نظامی ناتو در ولایتهای کنر و ننگرهار بودند. تعدادِ زیادِ قربانیانِ این حادثۀ المناک را کودکان و زنانی تشکیل میدهند، که هیچ رابطه یی به نیروهای جنگی نداشته اند. این نخستین بار نیست که نیروهای ائتلافِ بین المللی و مخالفین مسلح دولت، دست به چنین اعمالِ ضدِ اسلامی و ضدِ انسانی زده و قوانین و هنجارهای ملی و بین المللی را زیر پا مینمایند. مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، با نشر اعلامیه ها و پیامهای متعدد، این گونه اعمال را به کرات تقبیح کرده و از دولتِ افغانستان و دولتهای شریک در کارزارِ مبارزه با دهشت افگنیِ بین المللی خواسته است، تا عاملینِ این جنایات را به پنجۀ دادگاه بسپارد؛ امّا با تأسف، این گونه برخوردها، هنوز هم تکرار میگردد. مرکز هماهنگی زونِ شرقِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، که مسؤولیتِ هماهنگی نهادهای مدنی و حقوق بشری در زونِ شرقِ کشور را به عهده دارد، جریانِ این حادثۀ خونین را از نزدیک تعقیب نموده و علاوه بر این که آن را با شدتِ تمام، تقبیح میکند، نکات زیر را اعلام میدارد: ما مراتبِ همدردی و تأثراتِ عمیقِ خود را نسبت به این رویدادِ دردناک، بیان میداریم و از خداوندِ منان، برای بازماندگانِ این حادثۀ دلخراش، صبرِ جمیل استدعا مینماییم؛ ما از نیروهای ائتلافِ مبارزه با هراس افگنیِ بین المللی میطلبیم، تا هرچه زودتر، جریانِ این عملیات را تحقیق نموده و نتایجِ تحقیقات را به زودترین فرصتِ لازم، در…

ادامه خواندناعلامیۀ مرکزِ هماهنگیِ زونِ شرقِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان در موردِ تلفاتِ افرادِ بیگناه در ولایت های کنر و ننګرهار

پیامِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا پیامِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان ۹ دلو ۱۳۸۹ کابل ـ افغانستان با کمالِ تأسف اطلاع یافتیم، که در حادثۀ انتحاریِ مؤرخ ۸ دلوِ ۱۳۸۹، که در محلۀ وزیر اکبر خانِ شهرِ کابل، به وقوع پیوست، عده یی از هموطنانِ بیگناه ما به شهادت رسیدند. در این جمع، همکارِ ارزشمند، خانم حمیده برمکی، عضوِ کمیسیونِ مستقلِ حقوقِ بشرِ افغانستان نیز با پنج تن از اعضای خانوادۀ خویش، جامِ شهادت نوشیدند، انالله و انا الیه راجعون. مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، این عملِ وحشیانه را با شدتِ تمام تقبیح نموده و آن را بر ضدِ تمامِ ارزشهای انسانی میداند. مطابقِ دینِ مبینِ اسلام، قوانینِ بین المللی، قوانینِ ملی و ارزشهای انسانی، قتلِ انسانهای بیگناه، یک عملِ نابخشودنی و ضدِ بشری پنداشته میشود. همچو اعمال، روندِ صلح پروری و ایجادِ فضای همدیگر پذیری را شدیداً صدمه زده و بر روانِ اجتماعِ افغانستان، به صورتِ کُل، لطمۀ شدیدی وارد مینماید. مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، در حالی که به اعضای خانوادۀ شهدا و زخمیهای این حادثۀ دردناک تسلیت میگوید، همدردی عمیقِ خویش را با همکارانِ گرانقدر در کمیسیونِ مستقلِ حقوقِ بشرِ افغانستان، ابراز مینماید. مرگِ نا به هنگامِ خانم حمیده برمکی، ضایعۀ بزرگی در خانوادۀ حقوقِ بشر، نهادهای جامعۀ مدنی و فعالان و مدافعینِ ارزشهای حقوقِ بشر، محسوب میشود. از خداوندِ منان، ضمنِ این که برای شهدا، بهشتِ برین و برای زخمیها، صحتِ عاجل استدعا مینماییم، برای بازمانده گان این حادثۀ المناک، صبر و شکیبایی خواهانیم. مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر

ادامه خواندنپیامِ مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان

تحلیلی از وضعیت خشونتهای خانواده گی در هرات

(عوامل، چالشها و راهکارها در این زمینه) زنان در کُلِ کشور، در زندگیِ اجتماعی، سیاسی و فرهنگیِ خویش، دچارِ مشکلات و محدویتهای فراوان هستند؛ از محدودیتهای خورد و کوچک خانواده گی گرفته تا تنگناهای وحشتناکِ اجتماعی. مؤسسۀ جامعه مدنی و حقوق بشر افغانستان، مسؤولیت خود میداند تا با آنچه که در توان و در دست دارد، به مبارزه علیه نابرابریها و بی عدالتیها برخیزد، تا باشد که مفاهیم و آموزه های حقوقِ بشری در جامعه تعمیم یابد و از ابعادِ خشونتها و رفتارِ غیرِانسانی بر علیه زنان کاسته شود. بر همین مبنا، مدتی است که مؤسسۀ جامعۀ مدنی و حقوق بشر، با راه اندازیی برنامه هایی، به گونۀ مستقیم، برای کاهشِ خشونتهای خانواده گی در شهر هرات، کار مینماید. اعضای دبیرخانۀ این مؤسسه، همراه با همکارانِ خویش، درهنگامِ تطبیقِ این برنامه، با چالشها و مشکلاتی برخوردند؛ مشکلاتِ مذکور، اشارۀ مستقیم به عمده ترین چالشها بر سرِ راه اجرا و طرحِ این گونه برنامه ها دارد و این که میتواند از جمله عواملِ شکست و یا عدمِ مؤثریتِ برنامه ها برای کاهش خشونت بر علیه زنان باشد. ما خواستیم با طرح این چالشها، شما را نیز در جریان قرار بدهیم تا باشد همه با هم، در مبارزه با هیولای خشونت، به پیروزی برسیم. نهادها، اشخاص، افراد و تشکلهای اجتماعیِ وجود دارند ، که باعث و بانیِ اکثرِ مشکلات اجتماعی برای زنان هستند. وجود تعدادی از تندروانِ مذهبی در هرات، از جملۀ مشکلاتِ عمده بر سرِ راه تعمیمِ فرهنگِ احترام به حقوقِ زنان به شمار میرود. محدود ساختنِ حقوقِ زنان، مقاومت در برابرِ ترویجِ فرهنگِ حقوقِ بشر، عدمِ تبعیت از قانونِ اساسی و دیگر قوانینِ نافذۀ کشور و پیروی از قوانینِ عرفی، نمونه هایی از فعالیتهای مخربانه به شمار میرود. صدورِ فتواها و تبلیغاتِ سوء علیه زنان در مساجد و مجامعِ عمومی، باورهای زن ستیزانه را تقویت کرده و به…

ادامه خواندنتحلیلی از وضعیت خشونتهای خانواده گی در هرات

اعلامیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر، در پیوند با توافقنامۀ لیزبون دربارۀ افغانستان

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا اعلامیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر، در پیوند با توافقنامۀ لیزبون دربارۀ افغانستان ۱۳۸۹/۰۹/۰۹ خورشیدی، برابر با ۱۱/۲۰۱۰/ ۳۰ میلادی کابل ـ افغانستان رهبرانِ عضو پیمان اتلانتیک شمالی (ناتو)، شماری از رهبرانِ دولتهای همکار با ناتو و برخی از رهبرانِ نهادهای بین المللی، به شمولِ سرمنشی سازمانِ مللِ متحد، روزِ جمعه، ۱۹ نوامبر ۲۰۱۰، در اجلاسِ لیزبون، حضور به هم رساندند و به روزِ شنبه، ۲۰ نوامبر، پیرامونِ مسایلِ مربوط به افغانستان، بحث کردند. در اجلاسِ لیزبون، موافقتنامه یی میانِ ناتو و دولتِ افغانستان به امضا رسید، که بر مبنای آن، روندِ انتقالِ مسؤولیتهای امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای افغان، از اوایلِ سالِ ۲۰۱۱ آغاز گردیده و مسؤولیتِ تأمینِ امنیتِ سراسرِ افغانستان تا ختمِ سالِ ۲۰۱۴، به نیروهای افغان واگذار میگردد. نشستِ لیزبون، از دیدِ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان، یک رویدادِ مهم در کارزار جنگ علیه تروریسم در افغانستان تلقی میشود. این نشست، پیام آورِ تغییر در موضعگیریهای جامعۀ جهانی، به ویژه ناتو و ایالاتِ متحدۀ امریکا، در پیوند با قضیۀ افغانستان است. بدونِ شک، مردم و نهادهای جامعۀ مدنی افغانستان نیز میخواهند، که نیروهای نظامیِ افغان، تواناییِ دفاعِ مستقلانه را کسب کنند و مسؤولیتِ تأمین امنیتِ کشور و شهروندان را به عهده بگیرند؛ ولی هرگونه تصمیم در این زمینه باید مبتنی بر محاسباتِ دقیق و از روی واقعیتهای عینی صورت گیرد. گرفتنِ تصامیمِ «شتابزده» و «عدمِ شفافیتِ» لازم در رابطه به جزئیاتِ برنامه ها به منظورِ مساعد ساختنِ زمینه برای انتقالِ مسؤولیتها، مایۀ نگرانیِ جدیِ مردم و نهادهای عضوِ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشرِ افغانستان است. جامعۀ جهانی، در هنگامِ اتخاذِ تصامیمِ مهمِ سیاسی و نظامی، نباید تنها بر مشوره های حکومتِ افغانستان بسنده کند، بلکه باید از مجاریِ گوناگون ـ از جمله از طریقِ نهادهای مدنی ـ آرای مردمِ افغانستان را نیز درنظر داشته…

ادامه خواندناعلامیۀ شبکۀ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر، در پیوند با توافقنامۀ لیزبون دربارۀ افغانستان

پیامِ کنفرانسِ یک روزه در پیوند با مصالحه و عدالت

به نامِ خداوندِ دادگر و توانا پیامِ کنفرانسِ یک روزه در پیوند با مصالحه و عدالت ۱۹ عقرب ۱۳۸۹ برابر با ۱۰ نوامبر ۲۰۱۰ کابل ـ افغانستان چندین دهه جنگ در افغانستان و نیز ادامۀ ناامنی و وحشت در سالهای اخیر، ما را به ضرورت و اهمّیت صلح، بیش از پیش واقف ساخته است. جنگ و ناامنی، نه تنها داشته های مادی جامعه را ویران میکند، بلکه پیش از همه و مهم تر از همه، روانِ انسانها و روابط و نظمِ اجتماعی را به هم میریزد. امروز، وقتی از صلح سخن میگوییم، پیش از همه باید به بازسازی ویرانیهای روانِ انسان و نظم و روابطِ اجتماعی عطف توجه کنیم؛ زیرا بدونِ این مأمول، بازسازیِ مادی، آسیب پذیر بوده و حتا گفته میتوانیم ناممکن است. واژۀ صلح، علاوه بر امنیت، اصلِ عدالت را نیز در خود دارد. برخورداری از امنیت، عدالت و صلح، حقِ انسان است، که با هم ارتباطِ ارگانیک دارند و به هیچ صورت نباید یکی قربانی دیگری گردد. اینک ما در کشورِ خود با بحرانِ ناامنی و جنگ و خشونت مواجه ایم. چگونه میتوان این جنگِ نابودگر را از میان برداشت؟ ما فعالینِ جامعۀ مدنی و حقوقِ بشر معتقدیم، که طرحِ صلح و راهکارهای رسیدن به آن در صورتی میتواند به موفقیت بیانجامد، که در آن عدالت و حقوق و کرامتِ انسانیِ انسان محفوظ باشد. ما به هیچ وجه امنیتِ بدونِ عدالت را شایستۀ شأنِ انسان نمیدانیم و معتقدیم که در نبودِ حقوق و آزادیهای انسان، امنیت نیز تأمین نخواهد شد. صلح، یک پروسۀ ملی است و نباید قربانی گرایشاتِ سیاسیِ افراد و حلقاتِ خاص شود. صلح در صورتی میتواند ماهیتِ ملیِ خود را حفظ کند، که برای تمامِ اقشارِ جامعه، فرصتهای برابر برای زندگی کردن و برخورداری از امکانات را فراهم سازد. اگر صلح وسیله یی برای رسیدن به خواسته های سیاسیِ اقشار و دسته…

ادامه خواندنپیامِ کنفرانسِ یک روزه در پیوند با مصالحه و عدالت