نویسنده: Sayed Hussain Hussainy

پس از سقوط رژیم طالبان، تغییرات بسیاری در بخش‌های مختلف جامعه به میان آمد که از آن میان می‌توان به دسترسی جوانان، اعم از دختر و پسر به فرصت‌های آموزشی اشاره کرد. این فرصت‌ها در سال‌های اخیر زمینه‌ای برای پیشرفت‌ها و موفقیت‌های بیشتر شده است. حضور زنان در بخش‌های مختلف، از جمله مناصب دولتی و فعالیت‌های اجتماعی بخشی از این موفقیت‌ها است که بسیاری، از آن با عنوان تغییرات عمیق در جامعه یاد می‌کنند و به گفته‌ی آنان صاحبان این موفقیت‌ها، قربانی‌شدن دست‌آوردهای‌شان در گفت‌وگوهای صلح را نخواهند پذیرفت.عارف رحمانی، نماینده‌ی مجلس، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر(شبکه) می‌گوید، خواسته‌های طالبان حاکی از این است که آنان ولو با یک نام مستعار، خواهان احیای امارت اسلامی استند، اما تغییرات عمیقی در جامعه آمده است و چنین چیزی برای مردم افغانستان پذیرفتنی نیست. «نمی‌توان زنانی را که تا مدارج عالی علمی تحصیل کرده‌اند و صاحب مناصب و کرسی‌های دولتی استند، در جامعه فعالیت می‌کنند یا تجارت‌های خصوصی دارند را نادیده گرفت. همچنین قربانی‌کردن یک نسل جوان شامل چندمیلیون فارغ‌التحصیل دانشگاه که به دنبال تغییر استند نا ممکن است و هیچ‌یک از این موارد را نمی‌توان پذیرفت.»شبکه: شما به تغییراتی در رابطه با حضور زنان در اجتماع و سیاست اشاره کردید و این‌که نادیده گرفته‌شدن این دست‌آوردها پذیرفتنی برای آنان نیست، با توجه به رویکردی که طالبان نسبت به زنان دارند، به باور شما نفس روبه‌رو شدن بانوان با طالبان، چه در جایگاه اعضای تیم مذاکره‌کننده و چه به عنوان نمایندگان رسانه‌ها چه تاثیری بر دیدگاه طالبان خواهد داشت؟رحمانی: به باور من طالبان به نوعی غافل‌گیر شدند، اما چون اصلا تغییری نکرده‌اند این موضوع برای‌شان زیاد مهم نبود و آن‌گونه که باید رفتار نسبتا انسانی و مدنی از خود نشان ندادند. من فکر می‌کنم تا زمانی که طالبان واقعیت‌های عینی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بیست سال گذشته…

برخی فعالان مدنی به این باورند که تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت به نوعی ترکیب سهمیه‌بندی‌شده دارد و به همین دلیل نمی‌تواند از تمام مردم افغانستان نمایندگی کند؛ از همین‌رو به گفته‌ی آنان صدا و خواسته‌ی بخش بزرگی از مردم به گوش طرف‌های مذاکره نخواهد رسید.عبدالله احمدی، فعال مدنی در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، شهروندان، از جمله فعالان جامعه‌ی مدنی، علما، زنان و جوانان نقش مهمی در روند صلح دارند، اما جای صدای اکثر آنان در گفت‌وگوهای صلح خالی است. «چیزی که فعلا در گفت‌وگوهای صلح جای آن خالی است، صدای مردم و خواست آنان است. فعلا گفت‌وگو فقط بین نمایندگان دولت و طالبان است و صدای بخش بزرگی از مردم در آن‌جا شنیده نمی‌شود. من فکر می‌کنم برای رساندن صدای مردم به این نشست، نیاز به یک بسیج همگانی است.»شبکه: در این صورت دیدگاه شما در رابطه با ادعای همه‌شمول بودن تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت و نمایندگی آن از تمام مردم چیست؟احمدی: چنین ادعاهایی از طرف حکومت وجود دارد، اما دولت اعضای هیئت مذاکره‌کننده را مانند یک شرکت سهامی انتخاب کرده است. نمایندگان افراد و گروه‌های قدرتمند به اساس سهمیه‌بندی عضو این تیم شده‌اند، مثلا ممکن است نمایندگان زیادی از اقلیت‌ها در این هیئت حضور نداشته باشند. ممکن است در تیم مذاکره‌کننده بعضی مسائل مهم در نظر گرفته شده باشد، اما در کل با توجه به نگرانی‌ها در رابطه با حفظ دست‌آوردها و ارزش‌ها جای بسیاری از افراد، از جمله علمای دیگراندیش، روشنفکران و نمایندگان رسانه‌ها و جامعه‌ی مدنی در این گفت‌وگوها خالی است. خواست ما به عنوان فعالان مدنی این است که نقش واقعی جامعه‌ی مدنی که نظارت بر روند است، به آن داده شود؛ تا اطمینان حاصل شود که با سرنوشت و دست‌آوردهای مردم معامله صورت نمی‌گیرد. متاسفانه تا کنون زمینه‌ی نظارت جامعه‌ی مدنی بر روند گفت‌وگوها فراهم نشده است.شبکه: ارزیابی‌تان از…

از علاقه‌ی خواهرش به درس‌خواندن و تلاش بی‌پایان او برای رسیدن به مدارج بالا می‌گوید؛ از فراغتش با درجه‌ی عالی از مکتب، اشتیاقش برای ادامه‌ی تحصیل در بیرون از کشور و همراهی پدر و مادرشان با او در این راه، آن‌هم در حالی که آن زمان در محل زندگی آنان در دایکندی خانواده‌های زیادی حتی اجازه‌ی درس‌خواندن را به دختران‌شان نمی‌داده‌اند. «آن زمان مردم به دختران خود اجازه‌ی بیرون‌رفتن از خانه یا رفتن به مکتب را نمی‌دادند، اما پدر و مادرم به خواهرم اجازه دادند که برای تحصیل به هند برود.» مریم آزاده حسینی می‌گوید، خواهرش نجیبه در دوران تحصیل در هند، با وجود دشواری‌هایی از جمله دوری از خانواده، به تلاشش برای به پایان‌رساندن دوره‌ی لیسانس ادامه داده است.نجیبه حسینی، پس از پایان دوره‌ی لیسانس در سال 2011 به کشور بازمی‌گردد و در یکی از بخش‌های وزارت معادن و پترولیم مصروف به کار می‌شود. در سال 2014 نجیبه پس از سه‌سال کار در این نهاد و پس از قبول‌شدن در یک بورسیه‌ی تحصیلی در جاپان، بار دیگر با پذیرفتن دشواری‌های زندگی دور از خانواده، برای هموار کردن راه رسیدن به آرزوهایش به خارج از کشور می‌رود.مریم می‌گوید، نجیبه پس از بازگشتن از جاپان، دور از خانواده در فضای گاه امن و گاه ناامن کابل دوباره در شغل قبلی مشغول به کار می‌شود، اما پس از مدتی ناگهان ورق برمی‌گردد.داستان شیرین موفقیت‌های دختری از یک ولایت محروم که با تلاش و تکاپو و پشت سر گذاشتن دشواری‌های فراوان به کامیابی‌های بزرگ رسیده بود، با یک اتفاق هولناک، تلخ می‌شود؛ نجیبه در نتیجه‌ی یک حمله‌ی انتحاری بر موتر کارمندان وزارت معادن و پترولیم برای همیشه از خانواده‌اش جدا می‌شود. مریم می‌گوید: «مدتی پیش از آن اتفاق، 28 سالگی خواهرم را جشن گرفته بودیم.» از اشاره‌ی مریم به نزدیکی جشن تولد و عزای مرگ نجیبه، می‌توان به عمق اندوه و…

شماری از فعالان اجتماعی می‌گویند، حقوق اساسی زنان باید در توافق‌نامه‌ی صلح تضمین شود، در غیر این صورت این توافق‌نامه اعتبار لازم را نخواهد داشت.فهیم فرواک، رییس موسسه‌ی «نه به خشونت» در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، یکی از مواردی که باید در توافق‌نامه‌ی صلح تضمین شود محفوظ ماندن حقوق زنان است و اگر این موضوع در مذاکرات صلح در نظر گرفته نشود، از اعتبار توافق صلح کاسته خواهد شد. «زنان افغانستان به دلیل ستم سیستماتیکی که در تاریخ بر آنان رفته است، باید مورد حمایت‌های ویژه‌ای قرار گیرند و حقوق اساسی آنان مثل حق آموزش، حق کار و حق مشارکت سیاسی در توافق‌نامه‌ی صلح تضمین شود، اگر این حقوق در مذاکرات از نظر بیفتد، توافق‌نامه‌ی صلحی که امضا می‌شود‌ اعتبار چندانی نخواهد داشت و مورد پشتیبانی مردم افغانستان و جامعه‌ی جهانی قرار نخواهد گرفت.»شبکه: ارزیابی شما از آن‌چه تا کنون در گفت‌وگوهای صلح گذشته است چیست؟ تا چه اندازه می‌توان به نتیجه‌ی آن امیدوار بود؟فرواک: این گفت‌وگوها وابسته به سه متغیر است؛ نخستین متغیر اداره‌ی حاکم در ایالات متحده‌ی امریکا، متغیر دوم تاثیر کشورهای منطقه و متغیر سوم منافع دو طرف مذاکرات است. انتخابات ایالات متحده‌ی امریکا عملا بر گفت‌وگوها سایه افکنده و مذاکرات به صورت بالفعل متوقف است، تعدادی از اعضای هیئت دولت به کابل برگشته‌اند و این‌که در دوحه چه جریان دارد یا در کل چیزی جریان دارد یا نه، مشخص نیست؛ زیرا اطلاعاتی بیرون داده نمی‌شود. آن‌چه از روند جاری مرتبط به صلح ملموس است، تشدید جنگ و افزایش ترور، خشونت و وحشت است و عامل این وضعیت عمال استخبارات کشورهای منطقه‌اند که به دنبال منافع‌شان استند، مثلا برخی این کشورها در تبانی با طرف طالبان در صدد اعمال فشار بر دولت افغانستان‌اند تا این‌گونه وزنه‌ی امتیازات طالبان در میز مذاکره را سنگین‌تر کنند. از سویی هردو طرف در…

برخی زنان فعال به این باورند که زنان افغانستان برای دادخواهی و دفاع از حقوق‌شان، به‌ویژه پس از آغاز گفت‌وگوهای صلح که به ایجاد برخی نگرانی‌ها در رابطه با نادیده گرفته‌شدن حقوق آنان در این مذاکرات انجامیده است، باید دست به ایجاد جنبش‌های مستقل بزنند. این فعالان می‌گویند ظرفیت ایجاد چنین جنبش‌هایی در میان زنان و دختران تحصیل‌کرده‌ی کشور وجود دارد و آنان تنها نیاز به یک محرک دارند.نیلوفر لنگر، روزنامه‌نگار، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، نباید فراموش کرد که شمار زیادی از زنان افغان در بیست سال اخیر به مکتب و دانشگاه رفته‌اند، کار کرده‌اند و ظرفیت‌شان را در بخش‌های مختلف به نمایش گذاشته‌اند؛ پس نمی‌توان گفت که ظرفیتی برای ایجاد جنبش‌های مستقل در آنان وجود ندارد. «من این ظرفیت را حداقل در زنان تحصیل‌کرده‌ی افغانستان می‌بینم و به نظر من آنان فقط به انگیزه‌دهی نیاز دارند. به باور من تنها لازم است که یک گروه پیش‌قدم شود، مسئولیت بگیرد و این حرکت را آغاز کند و مسیری را در پیش بگیرد که امکان پیوستن زنان بیشتر را فراهم سازد. فکر می‌کنم که فقط به یک جرقه‌ی کوچک نیاز است و انتظار می‌رود که حداقل زنان باسواد و دانش‌آموخته‌ی کشور وارد چنین جنبش‌هایی شوند.»شبکه: شمار زیادی از زنان، از جمله فعالان مدنی، در جریان گفت‌وگوهایی که با آنان داشته‌ایم از نتایج غیرقابل قبولی که ممکن است گفت‌وگوهای دولت با طالبان برای زنان داشته باشد ابراز نگرانی کرده‌اند، شما چه فکر می‌کنید؛ آیا مذاکره با گروهی که پیشینه‌ی خوبی، به‌ویژه در رابطه با زنان ندارد به جایی خواهد رسید؟لنگر: دولت افغانستان، هیئت گفت‌وگوکننده و متحدان بین‌المللی کشور، که به نحوی نقش نظارتی هم دارند باید بپذیرند و به خاطر داشته باشند که طالبان پیش از هرچیز دیگری یک گروه افراطی دینی است و این گروه مشخصا با موضوعاتی از قبیل حقوق بشر،…

سقوط رژیم طالبان او و خانواده‌اش را با امید زیستن در آرامش خاکی که به آن تعلق دارند از دیاری دیگر به کشور کشاند. او که در هرات زندگی می‌کرد، از صنف نهم عضویت چند انجمن ادبی این ولایت را دریافت کرد و پس از پایان دوره‌ی مکتب و با گذراندن آزمون کانکور وارد دانشکده‌ی ادبیات فارسی دانشگاه هرات شد.یکتا احمدی، بانوی جوان شاعر از اهالی هرات باستان می‌گوید، وقتی خانواده‌اش تصمیم بازگشت به افغانستان را گرفتند، همگی تصور خوبی از زندگی در کشورشان داشتند و او هیچ‌وقت فکر نمی‌کرده است به عنوان یک دختر، در سرزمین پدری‌اش با مشکلاتی روبه‌رو شود.می‌گوید، در تمام سال‌هایی که در افغانستان زندگی کرده، در حال تلاش و مبارزه بوده و شرایط افغانستان از او یک دختر مبارز ساخته است. «سال‌های زیادی در افغانستان زیستم و در این مدت تلاش و مبارزه کردم، هرگز از این‌که تصمیم گرفتیم به کشور برگردیم پشیمان نیستم؛ چون افغانستان از من یک دختر قوی، شجاع و مبارز ساخت، محیط آن‌جا از من یک یکتای نترس ساخت و به من مستقل‌بودن را آموخت.» بانو احمدی می‌گوید، از زمانی که به یاد دارد مصروف فعالیت در بخش زنان بوده و کوشش کرده است از هر راه ممکن از جمله شعر، به بازگو کردن مشکلات زنان و دفاع از حق آنان بپردازد. «شرایط زنان در افغانستان مرا به این واداشت که برای برابری حقوق زن و مرد و بالا بردن سطح آگاهی زنانی که از حقوق خود بی‌خبرند یا کمتر در مورد آن می‌دانند تلاش کنم، هرچند شاید این تلاش اندک بود، اما سعی می‌کردم از طریق فعالیت‌های مدنی و شعر که تنها سلاح من بود در مقابل آن‌چه در اطرافم اتفاق می‌افتاد واکنش نشان بدهم.» او که چندسالی است دوباره مهاجر شده است می‌گوید، یکی از مشکلات و دغدغه‌هایی که در افغانستان داشته این بوده که شعرهایش گاهی به دلیل…

شماری از پژوهش‌گران اجتماعی می‌گویند، اگر در حکومت پس از توافق صلح حقوق شهروندان، به‌ویژه زنان نادیده گرفته شود و عدالت اجتماعی تامین نشود، صلح به دست آمده پایدار نخواهد بود. ابراهیم داریوش، پژوهش‌گر اجتماعی و استاد دانشگاه، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، حالت قطع جنگی که در آن مردم در تکاپوی دست‌یابی به حقوق‌شان باشند را نمی‌توان صلح نامید. «حتی اگر جنگ در کوتاه‌مدت پایان یابد و آتش‌بس برقرار شود، از آن‌جایی که حقوق مردم اعاده و عدالت تامین نمی‌شود، مردم در تلاش دست‌یابی به حقوق‌شان خواهند بود. پای چنین صلحی همیشه لنگ است و هر لحظه امکان فرو ریختنش وجود دارد. حالتی که در آن حقوق مردم مصون نباشد و شهروندان آزادی فردی نداشته باشند صلح نیست.» شبکه: ارزیابی شما از آن‌چه تا کنون در مذاکرات گذشته است چیست؟ تا چه اندازه می‌توان به نتیجه‌ای مطلوب امیدوار بود؟ داریوش: من فکر می‌کنم گفت‌وگوهای صلح با گذشت هر روز مبهم‌تر می‌شود، کاهش خشونت‌ها که یکی از پیش‌شرط های گفت‌وگوها بود هنوز محقق نشده و برعکس خشونت‌ها افزایش یافته است. از سوی دیگر بخش کلانی از این گفت‌وگوها به عوامل خارجی، از جمله انتخابات ایالات متحده‌ی امریکا وابسته است؛ ممکن است گفت‌وگوهای صلحی که گرداننده‌ی آن دستگاه دولت آقای ترامپ، به‌ویژه آقای خلیل‌زاد بود مبهم‌تر شود. با توجه به این مسائل من فکر می‌کنم حداقل در کوتاه‌مدت نمی‌توان به این مذاکرات خوش‌بین بود. شبکه: به نظر شما گفت‌وگو با گروهی که پیشینه‌ی خوبی، به‌ویژه در رابطه با زنان ندارد چه پیامدی برای حضور اجتماعی و سیاسی زنان خواهد داشت؟ داریوش: طالبان فقط پیشینه‌ی زن‌ستیزی ندارند، بلکه پیشینه‌ی انسان‌ستیزی دارند، آنان با اقلیت‌های قومی و مذهبی برخورد بسیار خصمانه‌ای داشتند و نیروهای متخاصم سیاسی‌شان با اقلیت‌های سیاسی به شکل بسیار خشنی برخورد می‌کردند، طالبان با محیط زیست و میراث‌های فرهنگی افغانستان نیز مشکل…

شماری از زنان فعال به این باورند که موضوعات گوناگونی در جامعه از موانع پیشرفت زنان به شمار می‌رود و آنان ناگزیرند برای از بین‌بردن این موانع در بخش‌های گوناگونی مبارزه کنند.فرخنده زهرا نادری، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید، عوامل عقب‌ماندگی و عدم پیشرفت زنان در جامعه بی‌شمارند و به همین دلیل زنان برای پیشرفت بیشتر نیاز به مبارزه با موانع گوناگونی دارند. «متاسفانه در جامعه‌ی ما افراط گرایانی هستند که به نوعی مثل طالبان می‌اندیشند، اما قدرت در دست گرفتن سلاح را نداشته‌اند، البته این گروه تنها شامل مردان نیست، بلکه زنانی نیز در میان آنان هستند. از سویی استفاده‌ی ابزاری از زنان جریان دارد. برای رفع این نگرانی‌ها ما باید همزمان در چندین سنگر بجنگیم.»شبکه: با در نظرداشت آن‌چه گفتید و با توجه به مذاکرات صلح دولت با گروهی که دوران حاکمیت آن از بدترین دوره‌های تاریخی برای زنان افغانستان بوده است، آیا این گفت‌وگوها به جایی خواهد رسید؟نادری: من فکر می‌کنم ما حق این را نداریم که مسئولان دولتی خود را تایید کنیم و یک گروه سیاسی دیگر را رد کنیم. ما شهروندان کشوری استیم که مردم آن در نزدیک به دو دهه‌ی پیش به اشکال مختلفی جان‌های‌شان را از دست داده‌اند، بالاترین آمار زندگی زیر خط فقر را دارد و این در حالی است که بیلیون‌ها دالر به کشور کمک شده است. ما نمی‌توانیم همواره برای حل اختلافات‌مان از جهان کمک بخواهیم، بلکه باید یاد بگیریم چگونه خود را اصلاح کنیم. باید بدانیم که تنها جانب مقابل مسئول این وضعیت نیست، بلکه ما نیز مسئولیت­­ داریم. این‌که یک گروه را خوب و دیگری را بد معرفی کنیم نشان‌دهنده‌ی ضعف و عدم پابندی ما به مسائل حقوق بشری است. به هر حال سفر صلح سفر پر پیچ‌وخمی است و من در مورد طالبان حداقل به این امیدوارم که بیشتر…

شماری از آگاهان می‌گویند، زنان به عنوان نیمی از پیکر جامعه حق دارند که در روند صلح حضور داشته باشند و از طریق دادخواهی‌های دوام‌دار تا تسجیل حقوق‌شان در توافق‌نامه‌ی صلح تلاش کنند.محمد ابوالاحرار رامزپور، ماستر مطالعات زنان و جندر، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید: «این حق و رسالت زنان است که حضورشان در روند صلح را با نمایندگی در تیم گفت‌وگوکننده و نیز با پشتیبانی ملی از طریق دادخواهی‌های مستدام تا تسجیل حقوق‌شان در توافق‌نامه‌ی صلح ادامه دهند و بعدا نیز این داعیه را حفظ کنند.»شبکه: گفت‌وگو با گروهی که پیشینه‌ی خوبی، به‌ویژه در رابطه با زنان ندارد، چه پیامدی برای حضور اجتماعی و سیاسی زنان خواهد داشت؟رامزپور: از آن‌جایی که در بیست سال گذشته شرایط زنان، به‌ویژه مشارکت آنان در عرصه‌های مختلف جامعه و دسترسی به تعلیم و رشد طبقه‌ی متوسط زنان دانش‌آموخته در افغانستان به گونه‌ی بی‌پیشینه‌ای ارتقاء یافته است، طالبان ممکن است با واقع‌گرایی این وضعیت را درک کنند و مانع حضور زنان در اجتماع نشوند. طالبان امروز به یکی از واقعیت‌های عینی جامعه‌ی ما تبدیل شده‌اند و جنگ نمی‌تواند به از بین‌رفتن آنان بی‌انجامد؛ بنابراین بهتر است با دادخواهی، بحث و گفت‌وگو به قناعت آنان پرداخته شود. شاید این واقع‌گرایی برای هردو طرف بهتر باشد. تقلید از برخی موضوعاتی که با فرهنگ سالم جامعه‌ی افغانستان ارتباط دارد و در مخالفت با موازین حقوق بشری بین‌المللی نیست می‌تواند سطح اعتمادسازی را بالا ببرد.شبکه: آیا حضور زنان در گفت‌وگوهای صلح می‌تواند تاثیری بر رویکرد زن‌ستیزانه‌ی طالبان داشته باشد؟رامزپور: طالبان حضور زنان در گفت‌وگوهای رسمی و غیررسمی صلح را از چندین‌سال به این‌سو پذیرفته‌اند. زنان در بسیاری از گفت‌وگوهای غیررسمی مثل مسکو و دوحه اشتراک داشتند و اکنون نیز چهار بانوی فرهیخته به نمایندگی از زنان در گفت‌وگوهای جاری دوحه حضور فعال دارند. باید گفت که تنها حضور زنان در…

شماری از آگاهان می‌گویند، حفظ حقوق و آزادی‌های شهروندان، به‌ویژه زنان از موضوعاتی است که باید در مذاکرات صلح بر آن تاکید شود.مبین‌الله ایماق، مسئول موسسه‌ی دیده‌بان آزاد افغانستان در گفت‌وگویی با شبکه‌ی جامعه‌ی مدنی و حقوق بشر (شبکه) می‌گوید: «اعضای زن تیم مذاکره‌کننده باید به این نکته تاکید کنند که اگر قرار است قانون اساسی تعدیل شود، این تعدیل نباید به نحوی باشد که حقوق آنان نادیده گرفته شود.»شبکه: به نظر شما حفظ کدام حقوق باید بیشتر مورد تاکید قرار گیرد؟ایماق: قانون اساسی کشور حامی زنان است، باید هر آن‌چه این قانون به عنوان یک شهروند برای زنان در نظر گرفته است در حکومت پس از توافق صلح حفظ شود. زنان افغانستان امروز از آزادی برخوردارند؛ آنان کار می‌کنند، درس می‌خوانند، درس می‌دهند، داکتر استند، برای زنان دیگر خدمات ارائه می‌کنند و در بخش اقتصادی نیز فعالیت دارند، این‌ها دست‌آوردهایی است که باید برای حفظ آن تلاش شود.شبکه: به باور شما تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت، به‌ویژه اعضای زن آن توانایی نمایندگی از زنان و دفاع از حقوق آنان را دارند؟ایماق: من از آغاز هم با ترکیب این تیم مخالف بودم و حالا نیز مخالف استم؛ زیرا به باور من اعضای این تیم توان مذاکره با طالبان را ندارند و اگر این ترکیب تغییر نکند احتمالا به نتیجه‌ای نخواهیم رسید، این مذاکره به افرادی نیاز دارد که بتوانند طالبان را قناعت بدهند و از نظام امروزی افغانستان و دست‌آوردهای مردم دفاع کنند. ما افراد نخبه‌ای داریم که گزینه‌های بهتری برای عضویت در هیئت مذاکره‌کننده‌ی دولت بودند و می‌توانستند تیم مقابل را قانع کنند.شبکه: به نظر شما حضور زنان در گفت‌وگوهای صلح تا چه اندازه می‌تواند بر موقف طالبان در رابطه با آنان تاثیرگذار باشد؟ایماق: صحبت‌هایی که از دوتن از زنان مطرح عضو تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت شنیدیم بسیار ناامیدکننده است؛ آنان می‌گویند آن‌چه انتظار داشته‌اند اتفاق نیفتاده و چیزی که…